Efsaneye göre; Niğde’nin Ulukışla İlçesinin sınırları içinde bulunan, Oğuzların Tabiye ismini verdiği bu yer büyük servet sahibi iki ortağa tahsis edilmiştir. Bunlardan biri, diğerine;
—Sen güneye yani Hornut, Tarnaça, Katrancı, Alihoca, Maden, Burna (Yeniyıldız) kısmına girmeyeceksin, derken dağlardaki altın madenlerini işleteceğini söylememiştir.
Diğeri de kuzey bölgesine sahip çıkmış, yani Elmalı, Ciye, Özeci, Başmakçı, Gedelli, Barastal, Gökbez, Karamahmutlu, Niğde kısmını almış. Bu adam arazileri gezmiş ne yaparım diye ve bu yerlerde sadece hayvancılık ve tarımla uğraşılabileceğini anlayıp bu işe el atmıştır.
Toros dağlarının eteğini güney bölgesini seçen adam ise tarımla değil, sadece madencilikle uğraşmış. O zamanın kralı madenle uğraşan adamın yanına gelmiş ve madenleri işletmeyi teklif etmiş ve Adama;
FOTO: Çiftehan Kasabasının efsanelerini anlatan Abdullah Duru ve Abdullah Gümüşsu
—Sen hiçbir şeyle uğraşmayacaksın, işçileri ben sağlayacağım, madeni ben çalıştıracağım. Kazancın 4’de 1,5’ğunu ben, 2,5’u sen alacaksın, demiştir.
Maden çalıştırılmaya başladıktan sonra Kemerhisar’daki ortak gelmiş.
—Ne çıkarıyorsun sen? Deyince;
—Ben gümüş ve altın çıkarıyorum.
Kemerhisarlı ortak;
—Torbanın içine altını doldurun, demiş. Bunun üzerine bir torbaya altın doldurmuşlar.
—O torbayı hayvanın başına takın.
Torbayı ata takmışlar. Tabii ki at altınları yememiş. Sonrasında;
—Peki, bak ben ne üretiyorum? - demiş ve hemen torbanın içerisine yarı buğday, yarı arpa, saman doldurmuş. Sonra da atın başına takmış ve at hemen yemeye başlamış. Bunun üzerine Kemerhisarlı ortak;
—Gördünüz mü aslında onda iş yok, iş bunda, demiştir.
Bu madenler çıkartıldıkça bu altını, gümüşü depo edecek yer arayışına başlamış. Atla, arabayla bunların taşınması güç olduğu için bu madenleri zaman içerisinde belirli bir yere depo edilmiştir.
Günümüzde define avcıları dilden dile anlatılan bu efsaneden yola çıkarak altınların, gümüşlerin depo edildiği yeri o günden bugüne kadar aramaya devam ede gelmişlerdir[1].
