Kendi Derdinde

Su toprağa yürür âlem kendi derdinde

Zaman kefen biçer insan kendi derdinde

Renk renk solar cihan nefesler olur ziyan

Mahşere döner meydan gönül kendi derdinde

 

Bir bilmece sorulur akıl bunda yorulur

Bir rüzgârın sırtında kırk bin fikir savrulur

Bir avuç toprak tende leyla olur yoğrulur

Çöller aman verse de mecnun kendi derdinde

 

Gönül kuş misali uçar gider vurulmaz

İki gözü iki çeşme ağlamaktan yorulmaz

Bulanık akan sular ne hikmetse durulmaz

Bulut gözyaşı döker yağmur kendi derdinde

 

Perde içinde perde çepeçevre her gövde

Sevincin bahçesinde meyve veriyor öfke

Asıl olan nerede ayna kırık can gölge

Hakikat sarayında kullar kendi derdinde

 

Ben bu sihre kanmazdım bu ateşte yanmazdım

Bir uykuya yatarak bu rüyaya dalmazdım

Bir kanlı sehpada başım derde salmazdım

Bu idam sehpasında cellat kendi derdinde

 

Neyleyim gönlümü çalan o yar olmazsa

Neyleyim gönlümü sararıp da solmazsa

Üç metre kefen ile gelip beni sarmazsa

Ruhum çeker gider ceset kendi derdinde

 

Hudutsuzdur gönlümün ufku hudutsuz

Bir yağmur başladı canım yine bulutsuz

Kaç gece geçecek canan böyle uykusuz

Siyah kirpikleriyle gece kendi derdinde

 

Garibim sevda şimşeği çakınca özde

Bir muhabbet ırmağı doğdu ağlayan gözde

Bak göç davulları çalıyor gidelim bizde