Hayvancılık-tarım-el sanatları ile bölge üretim merkezi olarak bilinirdi.
Altunhisar, Çukurkuyu, Kızılca, Kemerhisar, Bahçeli ve köylerde üretkendi.
Geçti Bor’un Pazarı Sür Eşeğine Niğde deyişi ile Bor pazarı simge oldu.
Önce el sanatları teknoloji ile geriledi
Ardından Hayvancılık, tarım emekleme dönemine girdi
Köyler kasabalar boşalmaya başladı
Üretim yerine giderek “hazır”a erme dönemine erildi
Ve O Bor ilçesi elindeki olanlardan mahrum duruma geriledi.
Sebze Pazarı, Hayvan Pazarı, Buğday Pazarı,
Süt ürünleri Pazarı, Halı Pazarı
Bor’da Salı günü farklı yerlerde kurulan başlıca pazarlardı.
Bor ilçemizde el sanatlarında “yok yoktu”
Demirci, Keçeci, Derici, Marangoz, Dokumacı, Terzi, Gıda üreticisi
Her mesleğin bilinen ustaları ünlü idi.
Bor ilçesi anlattığım “BOR ŞEHRİ” kitabımda detaylara yer verdim.
Bor’da mesleki anlamda gerilemenin çok nedeni var.
Teknolojinin ve fabrikalaşmanın yarattığı sorun başlıcasındır
Farklı nedenleri de vardır
Yerelde Ustalarımızın çoğu çocukları daha “iyi yaşasın” istedi.
Çünkü üreten çalışanın yaşamı gündelikti
Güvencesi yoktu, geliri dardı
Gelecek düşüncesi olmasın isteği genelin bakışı oldu
Onun içinde “memur ol. İyi okullarda oku” istendi.
Toprağımın insanı el sanatları gibi “okuma” da da başarılı oldu.
Valiler, kaymakamlar, profesörler, genel müdürlerimiz yetişti.
Devlete bağlı ve kurallara uyan yöneticilerimiz başarıları ile tanındı.
Giden dönmedi.
Dündeki şartlarda “iş yerleri” gelir getirmez oldu.
Pazar daraldı. Pazarlama “gelen alırdan giden satara” döndü
Makineleşme ve profesyonelleşmeye Bor “uyamadı”
Ustalar “çırak” bulamadı.
Dericiliğin işleme bölümü dışında her alanda geriye gidildi.
Birkaç usta çan yapıyor, Birkaç usta bıcak,palan yapıyor.
Birkaç iyi usta terzimiz kaldı
Diğer el ürünleri var olduğu şehirlerde çarşılar var
Ne yazık ki Bor’da “eski bir çarşı” da kalmadı
Ve ülke de makinenin yanında ustanın ürettiğine “gerek” başladı
Ne yazık ki mesleklerin çoğunda iş yapan kalmadı
Ama çok şehirde el sanatları ürünlerinin müşterisi var.
Keşke bebelere beşikten kepeneğe kadar yeniden bir çalışma başlasa
Orta Mahalle evleri onarılıp el sanatları sokağı kılınsa
Ve Bor tekrar dünün el ürünleri ile “ nostaljikte”olsa buluşsa
Bu yolla en azından yeni bir girişim doğar
Orta Mahalle evleri aslına uygun onarılmalıdır
Her ev bir mesleğe ayrılmalıdır
Ot yastık, palan, bıçak, keçe, deri, bebelere beşik, ahşap oymacı,
Marangoz, çancı, demirci, sandıkçı, kaşıkçı, bakırcı, kalaycı,
Terzi, heybeci, saraç, sahaf, ayakkabıcı, sedefçi, koşum ve eyer takımları,
Deri, muşamba çadır, bavul, çantacı, Atlara amut,
Kemerlik, hasır, halı, kilim ve diğer meslekler yer bulmalı
En azından Bor eski çarşı kültürü yaratılmalıdır
Nostaljide olsa Bor dün ile buluşmalıdır.
