Türk Ulusunun kaderini değiştiren Büyük Taarruz ve Başkomutanlık Meydan Muharebesi ya da kısa adıyla 30 Ağustos Zafer Bayramı’nın 94. Yıldönümünü kutlayacağız; tabi bunun adına ne kadar kutlama diyebilirsek!
 
İktidar, millî bayramların kutlanmaması ve önemsizleştirilmesi için elinden geleni yapıyor. Bahane bulmak için her olayı değerlendiriyor. Bu konuda onlara terör, çok güzel bahaneler sunuyor. Hiçbir şey bulamadıkları yıl, dönemin cumhurbaşkanının kulak rahatsızlığını bahane etmişlerdi...
Bu yıl ise muhteşem bir bahaneleri daha oldu: 
15 Temmuz FETÖ darbe girişimi… (Bu olay onlara birkaç yıl yeter gayri...)
 
Görünen o ki 30 Ağustos Zafer Bayramı’na yine halk sahip çıkacak. Coşkuyla sokaklara ve meydanlara akacak; o büyük kurtuluş gününün bayramını kutlayacak.
 
Ben bu yazı da 26 Ağustos’ta başlayıp, 9 Eylül’de sona eren ve 14 gün süren bu tarihte eşi ve benzeri olmayan muhteşem kurtuluş destanını anlatmayacağım. Zaten bu destanı anlatmaya kelimelerim kifayetsiz kalır. Onun yerine büyük şair Nâzım Hikmet’in, Kuvayi Milliye Destanı’ndan bazı bölümlere yer vereceğim.
Eşsiz bir destanı ancak eşsiz bir şairin, eşsiz değerdeki dizleri anlatabilir…Merak eden olursa destanın tamamını internetten bulup okuyabilirler…
 
 
Dağlarda tek tek ateşler yanıyordu.
Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki
şayak kalpaklı adam
nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden
güzel, rahat günlere inanıyordu
ve gülen bıyıklarıyla duruyordu ki mavzerinin yanında,
birdenbire beş adım sağında onu gördü.
Paşalar O’nun arkasındaydılar.
O, saati sordu.
Paşalar : «Üç,» dediler.
Sarışın bir kurda benziyordu.
Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı.
Yürüdü uçurumun başına kadar,
eğildi, durdu.
Bıraksalar
ince, uzun bacakları üstünde yaylanarak
ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak
Kocatepe’den Afyon Ovası’na atlayacaktı.
…
 
Yüzbaşı sordu:
-Saat Kaç?
-Beş.
-Yarım saat sonra demek…
…
 
Alacakaranlıkta, bir çınar dibinde,
Beygirin yanında duran
Sarkık, siyah bıyıklı süvari
Kısa çizmeleriyle atladı atına.
Nurettin Eşfak baktı saatına:
-Beş otuz…
Ve başladı topçu ateşiyle
Ve fecirle birlikte Büyük Taarruz…
…
Sonra.


Sonra, düşmanın müstahkem cepheleri düştü.
Bunlar :
Karahisar güneyinde 50
ve doğusunda 20-30 kilometredeydiler.
Sonra.
Sonra, düşman ordusu kuvâyi külliyesini ihâta ettik
Aslıhanlar civarında
30 Ağustosa kadar.
Sonra.
Sonra, 30 Ağustosta düşman kuvâyı külliyesi imha ve esir olundu.
Esirler arasında General Trikopis :
Alaturka sopa yemiş bir temiz
ve sırmaları kopuk Frenk uşağı...
 
Yaralı bir düşman ölüsüne takıldı Nurettin Eşfak’ın ayağı.
Nurettin dedi ki : “Teselyalı Çoban Mihail,”
Nurettin dedi ki : “Seni biz değil,
buraya gönderenler öldürdü seni...”
…
 
Sonra.
Sonra, 31 Ağustos günü ordularımız İzmir’e doğru yürürken
serseri bir kurşunla vurulan Deli Erzurumluydu.
Devrildi. Kürek kemikleri altında toprağı duydu.
Baktı yukarı, baktı karşıya. Gözleri hayretle yandılar:
önünde, sırtüstü, yan yana yatan postalları
her seferkinden kocamandılar.
Ve bu postallar daha bir hayli zaman
üzerlerinden atlayıp geçen arkadaşların arkasından
seyredip güneşli gökyüzünü ihtiyar bir muhacir karısını düşündüler.
 
Sonra.
Sonra, sarsılıp ayrıldılar birbirlerinden ve Deli Erzurumlu ölürken
kederinden yüzlerini toprağa döndüler.
 
Solda, ilerdeydi Ali Onbaşı,
Kan içindeydi yüzü gözü.
Bir süvari takımı geçti yanından dörtnala.
Kaçanı kovalamıyordu yalnız ulaşmak da istiyordu bir yerlere
ve sadece kahretmiyor yaratıyordu da.
Ve kılıçların, nalların, ellerin ve gözlerin pırıltısı
ardarda çakan aydınlık bir bütündü.
 
 
Ali Onbaşı bir şimşek hızıyla düşündü ve şu türküyü duydu:
‘Dörtnala gelip uzak Asya’dan Akdeniz’e
bir kısrak başı gibi uzanan bu memleket bizim.
 
Bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak
ve ipek bir halıya benziyen toprak, bu cehennem, bu cennet bizim.
 
Kapansın el kapıları, bir daha açılmasın,
yok edin insanın insana kulluğunu, bu davet bizim.
 
Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür
Ve bir orman gibi kardeşçesine bu hasret bizim...’
 
Sonra.
Sonra, 9 Eylülde İzmir’e girdik ve Kayserili bir nefer
yanan şehrin kızıltısı içinde gelip öfkeden, sevinçten,
Ümitten ağlıya ağlıya,
Güneyden Kuzeye,
Doğudan Batıya,
Türk halkıyla beraber seyretti İzmir rıhtımından Akdeniz’i
 
Yüce Allah, bu millete bir daha İstiklâl Savaşı yaşatmasın diyoruz amma; yaşarsak da eyvallah! Canımız bu vatana feda… Vatana, dedik, “reise” demedik…Kimse yanlış anlamaya!..
 
Başkumandan Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarına, şehitlerimize ve gazilerimize Allah’tan rahmet diliyoruz.
 
Türk Milleti ve Türk Vatanı, size minnettardır…

30 Ağustos Zafer Bayramımız kutlu olsun!